لکنت زبان دلالت بر قطع تسلسل و روانی کلام از طریق توقف، طولانی شدن و یا تکرار کلمات، هجاها یا صداها دارد.

• علل لکنت زبان:

1. وراثت: بین شیوع این اختلال در والدین و فرزندان همبستگی معنا داری وجود دارد.
2. مشکلات مفصل بندی: در مطالعات فریمن تفاوت هایی در فعالیت حنجره افراد دارای تکلم عادی و افراد دارای لکنت زبان ملاحظه گردیده است.
3. اختلال عمیق روانی: مبتلایان به لکنت زبان کسانی هستند که خود را محدود، بی کفایت و ناشایسته می شمارند. به هنگام مکالمه تلفنی و صحبت در جمع دچار اضطراب می شوند و به جهت احساس حقارت، خود را محدود می سازند. یعنی وقتی که اضطراب افزایش پیدا کند، لکنت زبان تشدید می گردد.
4. یادگیری: گاهی علت لکنت زبان رفتار آموخته شده است. یعنی لکنت زبان واکنش پیچیده ای است مشتمل بر پاسخ های شناختی، عاطفی، و حرکتی و رفتاری آموخته شده که به صورت کوشش برای اجتناب از موقعیت ها یا اصلاح ناشایستگی های ادراک شده توسط فرد مبتلا به کار گرفته می شود.
5. نارسایی رشد الگوهای تکلمی اولیه: بدین ترتیب این واکنش چیزی جز یک عادت منفی نیست.
6. اجبار به صحبت: کودکانی که تازه شروع به آموختن تکلم نموده اند، اگر مجبور شوند که روشن و سلیس صحبت کنند ممکن است دچار لکنت زبان شوند.
7. تغییر چپ دستی: اگر کودکی طبیعتاً چپ دست باشد و او را مجبور کنند که با دست راست بنویسد و یا غذا بخورد در این صورت نیز برتری نیمکره مغز به هم خورده و لکنت زبان ایجاد می شود.
8. خودپنداری ضعیف: کوششی که شخص می کند تا نقص خود را بپوشاند ممکن است موجب ظهور لهجه عجیب و غریب و غیرمعمول در او شود و یا اگر فرد خود را مبتلا به لکنت زبان بپذیرد نیز ممکن است احساس حقارت کند که آن هم موجب تشدید لکنت زبان می شود.

• درمان لکنت زبان

1. اگر علت یادگیری باشد، تمرکز بازآموزی تکلم به طریقه های مناسب اجتماعی و یا آموزش به طوری که کودک با تأخیر پاسخ کسی را بدهد، در این حالت سخن گفتن کندتر شده، لکنت زبان اصلاح می شود. (با ایجاد فرصت برای پاسخ)
2. اگر علت اختلال روانی باشد، تأکید بر اصلاح و برطرف ساختن آشفتگی های هیجانی و اضطراب از طریق تقویت، اصلاح رفتار ، حساسیت زدایی منظم و تعلیم ابراز وجود، لکنت زبان را درمان می کند.